Zo heet het dorp waar wij al meer dan tien jaar wonen. Vroeger was er inderdaad struikgewas op deze plek, struiken, een beetje bos een wat grasveldjes. Vlakbij dit ruige geheel twee kleine gehuchtjes waar zelfs al in de prehistorie mensen zich schuil hielden. Het ene gehucht Cabans, gelegen langs de Dordogne, vroeger een rivier waar druk gevaren en handel gedreven werd. Het andere Cussac, iets verder weg van de rivier. Later in het tijdperk van de stoomtrein was het enigszins welvarende Cabans, met kerk en begraafplaats, van mening dat het tijd werd voor een goede verbinding over land: de aanleg van de spoorlijn, ja, door het struikgewas. Zie hier de weinig originele naam van ons dorp: Le Buisson.

Natuurlijk hadden mijn kinderen al gelijk een andere associatie met het woord Buisson. Zij dachten meer aan l’école buissonnière, wat spijbelen betekent. Ja, pubers associëren bijna alles met school, maar dan natuurlijk de wat negatieve kant.

Het dorp is uitgegroeid tot een aardig geheel. Ongeveer 2000 inwoners. De vorige burgemeester was een vrouwelijke burgemeester, Madame Wolters. De naam zal u bekend voorkomen, zij is gehuwd met een Nederlander van origine, onze dierenarts in Le Buisson. Elf keer per dag gaat er een trein heen naar Bordeaux en ook weer terug via Le Buisson naar Sarlat. De plaats Sarlat kun je gerust klein Europa noemen, vooral in de zomer. De voertaal is dan voornamelijk Engels en Nederlands. In de Dordogne, de oude naam van de streek is de Périgord, wonen veel Nederlanders en Engelsen. Als je in de annuaire kijkt, de telefoongids, dan vind je dan ook aardig wat Nederlandse en Engelse namen. Het is hier het slagveld geweest van de Honderd Jarige Oorlog, Frankrijk tegen Engeland. Ook hiervan vind je nog de overblijfselen. Niet alleen maar de Bastide dorpen, maar ook nog op ons eigen terrein de steenhopen van wat ooit eens een kasteel moet zijn geweest van de Familie La Filolie. Zo heet het lieu-dit, plekje/stukje land van 7 hectare, waar wij wonen. Dit lieu-dit ligt weer in twee gehuchtjes, La Valadezie en Parisot, op precies 2,5 km van de kern van het dorp Le Buisson. En precies tussen Le Buisson en het daaropvolgende dorp Cadouin. Ja, om het nog gecompliceerder te maken, de hedendaagse naam van ons dorp is Le Buisson de Cadouin. Op de vorige uitgave van de Michelin kaart nog aangegeven als Le Buisson de Cussac, want zo heette het vroeger. En wat een gedoe om in het prille begin van ons wonen hier de post te ontvangen. Na enige tijd kent de postbode mevrouw je gelukkig en alle transportdiensten hebben inmiddels begrepen dat we wonen op de “route de Cadouin 2km” ( Einde Le Buisson en dan nog 2km rijden richting Cadouin) want meer dan de naamsaanduiding “La Filolie” is er niet. Cadouin is een piepklein dorp maar wel een bekend dorp. Het heeft een middeleeuwse kerk in sobere romaanse stijl en de abdij heeft een gotische kloostergang. Cadouin ligt op de pelgrimsroute naar Santiago de Compostella. Verder is het beroemd geworden omdat men dacht dat zich hier de lijkwade van Jesus Christus bevond. Inmiddels weten we dat het om een zeer oud Arabisch stuk doek gaat. Sinds 1998 staat Cadouin op de Werelderfgoedlijst van UNESCO.